Oktober 2019: de maand van de Halve Marathons op asfalt en trails

Hardlopen, dat was nu de beste optie voor mij. Soms vraag ik mij af of, mijn rennen op dit moment niet meer vluchten is. Dat zal ook wel. Ik zit niet lekker in mijn vel. Alles glipt uit mijn handen en ik lijk er zelf aan mee te werken. Kon ik het tij maar keren. Of de tijd vooruit schroeven.

De tips van de huisarts over mijn overspannenheid heb ik zelf ook al tien keer gehoord. En ik heb hier echt met man en macht aan gewerkt. Proberen rust te vinden, doen wat ik leuk vind, me-time momentjes, yoga, praten, de stilte opzoeken, sporten en gevoelens kenbaar maken. Vooral mijn gevoelens kenbaar maken werkte de laatste tijd averechts.

Vanaf augustus 2018 (misschien al eerder) loop ik met spanningen in mijn lijf die zich gedurende de maanden hebben opgestapeld. Het is niet werk gerelateerd (alhoewel het daar erg druk is geweest). Het is mijn privé-situatie en gezondheid. Ik ben overprikkeld en weet heel weinig op dit moment. Het enige wat ik weet is dat ik een woonruimte voor mijzelf nodig heb. Liever gisteren nog, dan vandaag. Nu ben ik een beetje vaag, misschien volgt later meer informatie hierover. Iedereen kan overprikkeld raken, overspannen of zelfs in een burn-out komen. Bij een HSP ligt dit nog gevoeliger.

Goed, tot dusver de inleiding. Tijd voor leuke dingen, hardlopen dus. Of vluchten, who cares. De maand oktober nam ik voor om wat in te lopen voordat ik aan mijn strakke marathon schema zou beginnen. Hardlopen doe ik ongeveer 4 keer in de week. Veelal korte stukken van 5-8 km en in het weekend tussen de 10-15 km. Dus ik wilde mijn afstand wat opkrikken.

Hierbij wat korte verslagen van mijn hardloop ervaringen in oktober.

5 oktober: 20.5 KM Druten-Nijmegen

Het was een zonnige dag en ik besloot om te gaan hardlopen richting Nijmegen. Met het plan: “ik kijk wel hoe ver ik kom”. Dit betekent bankpas mee, oortjes, water en mijzelf uiteraard anders wordt het lastig.

Van Druten naar Nijmegen is een route over de dijk, langs de waal, met mooie vergezichten. De waal ziet er elke dag anders uit. De stroming, de wind, de zon en wolkenschaduwen maken de waal bijzonder. Het doet mij denken aan wat mij vader verteld over de Waal “Het is net een vrouw met mooie rondingen”. Tja mijn vader en vrouwen…

Naast de route staat veel kunst. Deze kunst heeft te maken met de watersnoodramp in 1995 waarbij veel mensen uit Maas en Waal moesten evacueren naar hoger gelegen gebieden. Ook ik moest toen der tijd evacueren. Ik ging inclusief konijn naar mijn oma in Rosmalen. Maar baalde flink want al mijn vrienden zaten lekker in center parcs, te feesten, in de zin van extra vakantie.

Het hardlopen ging niet vanzelf. Mijn ademhaling zat niet lekker. Hoewel mijn tempo redelijk stabiel was.

Hoe ver ik kwam? Nou bij de eerste winkelstraat die ik tegenkwam in Nijmegen. Waar ik lekker een punt appeltaart nam en een koffie met een liter water.

Ik had 20.5 km gelopen in 1 uur en 53 minuten. Toch niet slecht!

13 oktober: Halve marathon Eindhoven

Van verschillende collega’s had ik vernomen dat zij de marathon van Eindhoven gingen lopen. Ook een aantal Instagram- maatjes liepen mee. Ik werd geïnspireerd, scrolde op de site op zoek naar een startbewijs. Yes, die waren er nog. Klik. Boek. Done.

De Halve marathon van Eindhoven was warm en de route vond ik niet echt mooi. Eindhoven is wel gezellig. Op bijna elke meter stond publiek, dit had ik niet eerder meegemaakt. Tenten, feestjes, fanfares alles was aanwezig. En veel bekenden. Mensen van de boksschool, van mijn werk en Instagram. Hier kreeg ik een warm gevoel van. Zeker een oppepper en dat maakt deze marathon toch mooi.

Het ging naar omstandigheden best goed. Niet echt helemaal mijn tempo, maar het was te warm om te versnellen en ik had last van mijn buik. De laatste 2 kilometers waren door de stad. Het loop gedeelde was afgezet met gele plakstrips of dranghekken met daarachter bergen mensen die lekker aan het borrelen en joelen waren.

In de verte, uit de menigte, hoorde ik mijn collega roepen: “kom op Toke”. Nu vraag ik mij nog steeds af, of zij kleurenblind is of ik. Ik had toch echt een rood shirt aan, toch? (Zie filmpje)

Met 1 uur 56 minuten ging ik over de finish. Mijn eerste halve marathon onder de 2 uur. In the pocket mensen. Dit smaakt naar meer.

19 oktober: Sint Anthonis Trail

Omdat het naar meer smaakte zocht ik op verschillende evenementen sites naar een trail. Even geen stad, lekker in de natuur. Het werd Sint Anthonis trail van Trailrunning Events. Geen idee wat ik kon verwachten ik was nog best een groentje op trail-gebied. Het kon alleen maar mooi zijn de natuur was prachtig nu.

Het was totaal anders dan de marathon in Eindhoven. Het is een kleine organisatie die met respect voor de natuur een route uitzet. Hierdoor is het minder massaal, intiem en zonder tijdsmeting.

Er waren drie drankposten. Eén bij de start en twee tijdens de route. Voor een drankje heb je een beker nodig, zo’n camping opvouw ding. Die had ik niet. Zo had ik ook geen trail-vestje.

Ik voelde mij echt even blond tussen de ervaren trailers. Een dikke tip voor de volgende keer dus. Dorst leed ik niet er waren voldoende alternatieven. En snoepies! Jum.

Trailen is leuk, want je voelt geen druk van de massa en er is geen tijdsmeting. Alles gaat relaxt. Als je wilt wandelen, dan doe je dat. Neem je een stapje terug, dan kan dat. Daarbij loop je nog weleens verkeerd omdat je het pijltje niet ziet of deze verkeerd interpreteert. Ik had van trailen gehoord en ik genoot al van de natuur maar ik wist niet dat het zo leuk zou zijn. Stom, had ik dit maar eerder geweten dan zag de wereld er nu ook anders uit. Maar goed, alles heeft een tijd.

Uiteindelijk was mijn trail 24 kilometer lang, verkeerd gelopen, en kwam ik in 2 uur en 25 minuten over de finish.

Hatsieflatsiekadatsie! Next.

27 oktober: Devils trail

Met de Devilstrail in Nijmegen speelden we voor een kleine duiveltjes. Een lieve vriendin heeft voor iedereen shirtjes laten bedrukken. We noemden ons de #Instadevilstrailrunners.

Het is een pittig parcours met veel hoogte meters, super gaaf. Ik heb van elke meter genoten. De bossen, het spelen, het springen over takken en omhoog klauteren. Sommige stukken waren wat drukker en op sommige stukken liep je weer alleen. Wat een prachtig gebied, zeer devils!

Na afloop was er live muziek en een kampvuur om op te warmen.

De band speelde Fix You van Coldplay. Alsof er een signaal werd gegeven. Het nummer gaf hoop. Het komt goed, het heeft alleen tijd nodig. Als alles op een plekje valt zullen wegen weer bij elkaar komen.

Toen iedereen binnen was proosten we op de run en het leven. We genoten, alleen maar lachebekkies.

24 kilometer met plezier gelopen, ondanks mijn buikkrampen toch gefinisht in 2 uur en 34 minuten!

Tot slot

Volgens mij, begin ik verslaafd te raken. Ik sta volledig op standje aan. Kom maar op met die kilometers.

Wat gaan we in november doen?

De loopgroetjes,

Liefs Toke