De wachttijd tot de MRI-Scan en de uitslag: afleiding zoeken

Na het nieuws van 11 november was ik een beetje van de wap (lees vorig blog). Ik voelde mij al overspannen, had liefdesgedoe en dagelijkse gezondheidsklachten. Het nieuws kwam daar nog eens boven op. Het zette wel alles even in perspectief. Ik besloot dat mijn gezondheid op dit moment het belangrijkste is. Daar leg ik komende tijd mijn focus op. De andere dingen nam ik voor lief.

Het is simpel gezegd, toch houd ik mij vast aan één ding: als ik mij zorgen ga maken over dingen die niet zeker zijn is dat verspilde energie. Daarmee steek ik niet mijn kop in het zand. Want ik maak mij echt zorgen over de uitslag van de naderende MRI scan en wat er in mijn buik groeit. Dat is logisch maar ik blijf er niet te lang in hangen.

Want wat er nu is, dat is mijn zekerheid. Nu word met de dag belangrijker. Daarbij is angst vaak gericht op slecht nieuws en ik wil uitgaan van het beste scenario. Dat wordt de deal met mijzelf.

Hoe maak je de tijd tot aan de MRI zo aantrekkelijk mogelijk? Dat je de gedachten van je af kan schudden en de deal met jezelf niet overboord gooit? Hieronder lees je hoe ik die 'wachttijd' invul, naast werken.

Sporten

Voorop staat blijven bewegen. Want van sporten word je gelukkig. Je maakt ten slotte toch een hoopje endorfine aan. Daar wil elk mens wel een shotje van hebben op een dag.

Met hardlopen kan ik mijn gedachten verzetten, dit blijf ik dus stug doen. Toch merk ik dat er iets is veranderd. Voorheen kon ik pijn maskeren. De pijn in mijn buik was er altijd dit stopte ik alleen ergens in een doosje. Door het te maskeren voelde ik minder belemmering tijdens het hardlopen, de adrenaline nam de pijn dan van mij over. Met de pijn te negeren ben ik een eind gekomen. Dit lukt mij nu niet meer. Mentaal kan ik de pijn niet goed genoeg in een doosje stoppen. Daarbij was er ook angst. Indien er sprake is van een gesteelde myoom in mijn buik, dan kan deze om haar as draaien en de bloedtoevoer afknellen waardoor ik knock-out kan gaan. Ik zag mij daar al liggen midden op de dijk.

Met die angstgedachten ga ik de dialoog aan. In oktober had ik dit gezwel ook in mijn buik en toen liep ik toch ook halve marathons? Op dat moment wist ik nog niet wat ik nu weet, de groei gaat snel en de arts vond dat ik voorzichtig moest zijn. Dit betekent geen lange afstanden en stoppen bij pijn. Chapeau Toke, na 5 jaar leer je eindelijk te stoppen bij pijn! Je leert nu de pijn niet weg te moffelen maar aan te gaan. Wat een muts ben ik toch, pijn heb je niet voor niks.

In de boksschool doe ik hetzelfde. Van het boksen, sparren, an sich heb ik niet veel last. Het was voornamelijk de warming up. Dat bestaat uit touwtje springen en die verrekte burpee's. Het boksen doe ik nu op standje doseren. Dat is voor mij onwijs lastig want ik ga meestal voluit. Wat ook niet altijd slim is met bosken. Doseren kun je leren en het lukt mij redelijk.

Yoga staat ook nog op het programma. Niet yoga in de vorm van meditatie. Op dit moment werd ik daar erg onrustig van. Power yoga zorgt ervoor dat ik moeilijke posities aan moet nemen en al mijn spieren lekker kan aangespannen. Dit helpt mij om mijn gedachten van mij af te zetten. Een potje twister is er niets bij.

Klussen

Na een tijd van zoeken kwam daar eindelijk het goede bericht, ik heb een woonruimte. Een plekje voor mijzelf. Eindelijk, dit gaat mij zoveel brengen. Heerlijk in de natuur. Dichtbij een wei met pony’s, kippen en geiten. Dit wordt de plek waar ik kan opladen.

Geluk bij een ongeluk dat het huisje nog een opknapbeurt nodig had. Dit werd klussen dus. Schuren, verven, boren, rolgordijnen ophangen, kasten in elkaar zetten en schoonmaken. Wat is het heerlijk om iets om handen te hebben. Lekker de armen uit de mouwen te steken en te bouwen. Wat had ik behoefte om te bouwen aan iets. Inmiddels zit ik er lang en breed in.

Muziek

Tijdens het “hang in there , stay cool” principe raak ik nog meer bewust van wat muziek met mij doet. In mijn huisje staat de gitaar te shinen, mijn saxofoon is weer binnen handbereik en ik heb een platenspeler aangeschaft. De platen zoek ik uit in de kringloopwinkel, een plek waar ik door het klussen en mijn platen gekte opeens vaker kom.

Muziek, dat is toch wel echt mijn drijfveer. Ik dans in mijn auto, thuis, buiten, in de kamer en in de badkamer. Ik zing met of zonder gitaar, onder de douche en tijdens het klussen. Muziek, soms vergeet ik het dat het in mijn leven zo belangrijk is. Van muziek word ik gelukkig.

Maar s'nachts als ik wil slapen...

Het gaat best goed. Ja, ik zwoeg mij er wel door heen. S'avonds komt het duiveltje dat mijn deal met mijzelf om zeep wil helpen. Dat zorgt dat ik slecht slaap. Gelukkig heb ik een sterk engeltje op mijn schouder die hem wegduwt.

Het is onrustig in mijn lijf, dat kan ik niet ontkennen en ook niet negeren. S'nachts besluit ik dat het er mag zijn. Deze nacht besluit ik dat het er ook overdag mag zijn. Want wegstoppen helpt niet. Het mag aandacht krijgen alleen niet te lang.

That's the deal. Liefs Toke