Afspraak met de anesthesist: geboortedatum en wachtkamers

Er zijn dingen veranderd in het ziekenhuis. Ik kom hier de afgelopen jaren helaas met regelmaat… Opeens is er een ander systeem. Om 14.15 uur had ik een afspraak met de anesthesist en het gedonder begint al bij de ingang. Je wordt er vriendelijk door vrijwilligers verwezen naar de aanmeldbalies, waar je rijbewijs in een apparaat wordt gescand, je twee vragen moet beantwoorden en uiteindelijk je afspraakticket krijgt.

Die twee vragen moet je altijd beantwoorden. Als je één keer in het jaar komt maakt het niet uit. Maar elke week is stom, zo ook elke week dit geneuzel. Ben je klaar dan mag je door naar de poli. Als je voor de eerste keer dit doet, dan ga je in de rij van de medicijnregistratie.

Route 7 en gedoe

Mijn opdracht was route 7 te volgen, hoe vaak kwam ik hier wel niet? Ik kende gynaecologie, dat was links. Radiologie rechts, die richting was ook route 7. Ik weet dat ik langs de bloedafname en oncologie moest om daar te komen.

Als dingen als deze gewoon voelen – kom je er te vaak. Dat is niet goed.

Vervolgens meld ik mij braaf bij de balie van de anesthesist. “Goedemorgen. Wat is uw geboortedatum?” Als je in de medische mallemolen zit dan moet je soms wel tien keer in een uur je geboortedatum geven. Soms geef ik hem bij voorbaat al voordat ze het überhaupt vragen.

Wachten, dus insta checken. Rollen, scrollen. Onzin lezen. Leg mijn telefoon aan de kant. Boekje lijkt mij beter. “Mevrouw komt u verder...” Ze zei dat ze de assistente was. Dus nog niet de man waarmee ik de afspraak had. Een vragenlijstje volgde, nog een. Of ik de afgelopen maand drie of meer kilo was afgevallen en of ik weinig eetlust had? Ja. Ja. Toen mijn gewicht en lengte. Dit alles tezamen kon niet. Ik was te licht en volgens het protocol zou ik dan worden gebeld door een diëtist. Ik zei, dat dit alles wil wel lukken als je een maand in onzekerheid hebt gezeten over je gezondheid én liefdesverdriet hebt. Met vijf patatjes speciaal en een pizza ben ik weer op gewicht. Dat kon ik dan mooi zeggen tegen de diëtiste, zei ze. Check. Doen we. Zucht.

De bloedruk werd nog opgemeten. Voor mijn gevoel te hoog, want ik wond me behoorlijk op over het diëtist-verhaal. Deze was prima. Ik kreeg een stapel folders. Ging het hokje weer uit om plaats te nemen in de wachtkamer voor het gesprek met de anesthesist- De man die mij gaat laten slapen.

Anesthesist en lastige vragen

Meneer de anesthesist meldde zich. Ik liep als een schaap achter hem aan. Na het vragen van mijn geboortedatum werden er weer vragen gesteld – de vragen die ik allang had ingevuld. Waarvoor ik geopereerd werd. Mijn baarmoeder gaat er uit, zei ik. “O, dat is wel definitief”, en, “u bent nog zo jong.” Ik wilde het uitleggen, maar hij had de gegevens.

Even mijn mond open om te kijken naar de ruimte voor de beademingsslang, longencheck en borstcheck. Er werd gevraagd of ik rook. Nope. Drink? Met mate(n). En er volgde een uitleg van de operatie.

Ik kende het riedeltje. Liet hem zijn werk doen. Uiteindelijk de laatste vraag omdat ik ook moest bloedprikken: “Ik moet het u vragen”, zei hij. “Het is niet zo’n fijne vraag. Bent u in de afgelopen drie maanden zwanger geweest?” Er gebeurde eerst gevoelsmatig niks bij deze vraag. Nope. “Sorry, mevrouw, maar dit moet ik vragen gezien uw bloedwaarde, als u zwanger bent geweest dan draagt u een ander stofje bij u.” Hij zei het nog een keer. Zwanger. Tja. Dat moet je niet twee keer doen. Iets wat ik na de operatie nooit meer kan worden.

Ik slikte. Dit was het, ik liep naar de balie voor een bloedafnameformulier en plaatste me daar in de wachtkamer. Nummer 69 kreeg ik. Stom dat ik nog kon denken aan een sexstandje. Nog vijf te gaan. Ik pakte mijn telefoon. Insta. Ik haatte insta momenteel en tegelijk hield ik ervan. Blije gezichten, rennen, springen en doen. Het contact met mensen, zo mooi. Pff. Irritante verslaving. Mevr.. - jep, it’s me. Kamer 5 kreeg ik. Geboortedatum? Zucht. Drie buisjes werden er afgenomen.

Mijn gevoel achteraf

Toen was ik klaar. In het restaurant van het ziekenhuis pakte ik een muffin, alles om maar aan te komen en die diëtist buiten de deur te houden.

Daar zat ik. Elke dag dringt het een beetje meer tot mij door. Geen baarmoeder, geen kinderen. Het was goed zo. Ik heb er vrede mee, maar het is wel definitief.

Morgen de hormoonspuit. Vanaf dan zou ik nooit meer ongesteld worden. Gek genoeg moet dat fijn voelen. Er zijn vrouwen, zoals ik, die daar bij jubelen. Ik heb zo vaak die ongesteldheid het liefst buiten de deur willen zetten. Maar het raakte me.

Het is makkelijk gezegd, je moet blij zijn met wat je hebt, ook al doet het pijn. We kunnen niet in elkaars leven kijken. Nu voel ik meer dan anders dat menstrueren tijdelijk is. En je baarmoeder weg halen definitief. Hopelijk krijg ik er een pijnvrij leven voor terug.

Positieve aan dit verhaal is dat uit het ziekenhuis lopen makkelijker gaat dan erin. Alhoewel ik mijn parkeerticket wel moest afrekenen.

De protocollen groetjes,

Toke

Wil je meer weten over de reden van het bezoek aan de anesthesist? Lees mijn vorige blog.

Meer weten over vleesbomen (myomen) en de symptomen? Klik hier.